Ken U zelf
Meestal fiets ik alleen omdat de meeste sporters ‘s avonds actief zijn terwijl
ik ben aangewezen op de ochtenduren, maar
soms gaat het anders. Tot mijn verbazing ontdekte ik op een gegeven moment dat
er een medefietser vlak achter me zat. De laatste zijweg was alweer even
geleden, ik had niemand ingehaald dus de man moest een tijdlang (iets) harder
hebben gefietst dan ik om dichtbij te komen. Ik had er niets van gemerkt
maar ik was daar ook niet erg op gespitst. Ik vond het trouwens prima. Iemand
die net iets harder gaat dan ik, daar kan ik me alleen maar aan optrekken. Na
een tijdje begon ik daar toch vraagtekens bij te zetten. Misschien was ik zelf
iets harder gaan fietsen omdat het je altijd een beetje opjut als er iemand
achter je rijdt - maar toch niet veel. Ik merkte dat hij steeds vaker een gaatje
liet vallen. Dat moet je niet doen! Als je vlak achter iemand anders zit word je
door de slipstream een beetje meegezogen en dan gaat het fietsen echt
gemakkelijker. Kennelijk hield hij mij toch niet bij en ik was daar verbaasd
over - hij moest me eerst hebben bijgehaald, hij kon dus wel fietsen. Na een
tijdje was hij weer verdwenen. Een zijweg genomen ongetwijfeld. Ik had het niet
gemerkt.
Ik begon erover na te denken dat ik meestal alleen fiets. Ach, dacht ik, het
past ook wel bij me. Met meerderen fietsen is wel leuk, maar dan komt er ook
altijd iets van competitie in. Het wordt al gauw een wedstrijd: wie kan het
hardste, wie heeft de beste conditie, wie maakt de meeste kilometers per jaar,
dat soort dingen. Laat maar. Van mij hoeft het geen vergelijking te zijn. Het
maakt ook niet uit. Ik fiets toch voor mezelf.
Niks voor jou, die preekwedstrijd? is me de afgelopen tijd wel eens gevraagd.
Trouw organiseerde afgelopen winter en voorjaar opnieuw een preekwedstrijd, die op
dertien mei is afgerond en twee winnaars opleverde, één aangewezen door de
vakjury, één door het publiek. Niks voor jou? Als er nou twintig mensen waren
geweest die het me gevraagd hadden was ik misschien gaan nadenken, maar zoveel
waren het er niet. Maar waarom zou ik eigenlijk? Waarom zou ik mijn preken
insturen en laten beoordelen door volstrekt onbekenden, als wij het hier met
elkaar wel goed kunnen vinden? Ik klaag niet over het kerkbezoek, doorgaans komt
U wel. Ik preek voor “hier”, voor mezelf om zo te zeggen, net als met het
fietsen. Waarom moeilijk doen? En ach, wat maakt het uit? Voor hier verandert
het helemaal niets!
Maar laatst werden we, terwijl we op de Aveling in de auto reden, door een wielrenner op het
fietspad bijgehouden. Wow, zo hard kan ik niet. Weet je, het is ook wel veilig
als je altijd alleen rijdt. Je kunt in elk geval de illusie houden dat het wel
wat voorstelt. En het is ook wel veilig als je je preken niet instuurt voor een
wedstrijd want dan doet het geen zeer als je niet wordt uitgekozen. Eigenlijk is
het ook nog wel veilig dat er geen* collega hier is met wie ik de competitie zou
moeten aangaan. En ik zou er toch wel moeite mee hebben als mijn diensten... Er
zit dus meer competitie in me dan me eigenlijk lief is. Ken ik mezelf wel goed?
* dit stukje dateert van mei 2006, vier maanden
voor de intrede van collega Huls
Copyright voor de hele site: internetwerkgroep Protestantse Gemeente Hoogvliet. Bij foto's staat -indien bekend- wie de maker of copyrighthouder is. Voor de inhoud van sites waarnaar verwezen wordt (door links of anderszins) kunnen wij uiteraard geen verantwoordelijkheid nemen. Mocht U op deze site materiaal aantreffen waarvan U het copyright heeft, wilt U zich dan in verbinding stellen met de webbeheerder 